Κουβαλώντας την Εμπειρία

[ Ήρωες: Παύλος Σιδηρόπουλος: Αξύριστος 3-4 ημερών, με φαρδιά κίτρινα ρούχα. Το ένα χέρι δε μπορεί να το κουνήσει. Έχει τσιγάρα με μαλακό πακέτο στη τσέπη του πουκάμισου του. Στήβεν Χώκινγκ: Γέρος, σε καροτσάκι. Έχει ξαπλώσει στην καρέκλα. Δε μπορεί να κουνηθεί καθόλου. Φοράει κοστούμι. Ανέκφραστος, εκτός από ένα ελαφρύ μειδίαμα που έχει όταν γελάει. Μιλάει τραχιά και με ρυθμό μηχανής. Σκηνικό: Αναψυκτήριο “Η Αίγλη” με διακόσμηση 80 s στη Βόλβη . Οι ήρωες κάθονται σε άσπρο πλαστικό τραπέζι και καρέκλες και πίνουν μπύρα. Είναι μεσημέρι.] Παύλος: Ας πούμε, εσύ ήσουν πολύ πιο τυχερός από εμένα. Στήβεν: Δε νομίζω πως ήταν θέμα τύχης.

Κυνηγημένοι στην Καρχηδόνα [Ά Μέρος] Ο Μαξιμιλιάνο κουνούσε τα πόδια του μπρος-πίσω στο παγκάκι. Δεν έφταναν μέχρι το τσιμέντο. Η Αυγκουστίνα και ο Αυγκουστίνο χάζευαν το εκκρεμές των ποδιών του 6χρονου τους αδερφού. Κανένας τους δε μιλούσε.  Οι μικροσκοπικές του πατούσες είχαν ήδη σκιστεί και είχε ξεραμένο αίμα στις ξανθές γάμπες. Τα παπούτσια του είχαν χαθεί το πρωί, όσο έκαναν μπάνιο στη λίμνη τους. Ήταν η δική τους λίμνη, η Λίμνη των Κονδόρων. Ο τόπος που γεννήθηκαν. Εκεί έμεναν, έτρωγαν, έπαιζαν και κοιμόνταν. Δε πήγαιναν σχολείο. Δεν είχανε γονείς, ούτε λεφτά.