Κουβαλώντας την Εμπειρία

Περιμένοντας στη σκιά. (Μεσημέρι καλοκαιριού. Πάνω στον περιφερειακό δρόμο, που κοιτάει τη χωματερή. Δυο αφρικανοί πρόσφυγες κάθονται στα γόνατα, στη σκιά ενός δέντρου.) ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 1: Τί σκατά πετάνε εκεί μέσα και βρωμάει έτσι; ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 2: Σκατά, μάλλον. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 1: Όχι, έχει και καμμένο πλαστικό. Αηδία. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 2: Ναι, αλλά μόνο εδώ έχει σκιά. Που να πάμε; ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 1: Πάμε πίσω στις σκηνές. Ο ίδιος ήλιος είναι. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 2: Εδώ όμως έχει αυτό το δέντρο. Κάτσε, καλά είμαστε. Περνάει σφαίρα από μπροστά τους ένα μηχανάκι. Ο 50χρονος οδηγός τους βρίζει και κορνάρει. Τινάζεται σκόνη πάνω τους. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 1: Τί θέλει ο μαλάκας. Τον ενοχλήσαμε; ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 2: Θα θέλει τη σκιά. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 1: Αν θέλει σκιά ας πάει σπίτι του, τί δουλειά έχει τέτοια ώρα με το σαράβαλο; ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 2: Μάλλον θέλει απλά τη σκιά, επειδή καθόμαστε εμείς. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 1: Θέλει να μυρίζει τον βόθρο που πάει πακέτο με τη σκιά; ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 2: Ας έρθει, θα κάνουμε πιο εκεί. ΠΡΟΣΦΥΓΑ...

Οι σολομοί δε πεθαίνουν ποτέ. Κάθε φθινόπωρο, οι σολομοί του Ειρηνικού και του Ατλαντικού ωκεανού κολυμπούν μέχρι τη γενέτειρα τους για να γεννήσουν τους απογόνους τους. Με τρομακτική ακρίβεια, αφήνουν τα αυγά τους στο ίδιο ποτάμι που γεννήθηκαν οι ίδιοι. Δε γυρνάει κανένας ζωντανός, και με το θάνατο τους αναγεννούν όλη την πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής. Τα μωρά τους θα κάνουν ακριβώς το ίδιο, όταν μεγαλώσουν. 4 Όσο πλησίαζε στις όχθες τα κλάματα των μωρών υψώνονταν σε ένταση. Εκατοντάδες μικρές-μικρές σπηλιές εξέπεμπαν ένα αχνό ροζ φως που λαμπύριζε στα νερά του Μέγα Ποταμού. Μάλλον οι μανάδες τους θα τα είχαν καταχωνιάσει στις σπηλιές, να τα προφυλάξουν από τα άγρια ζώα. Βλέποντας τη σιωπηρή ατμόσφαιρα η Σαμπάχ φοβήθηκε πως είχε αργήσει περισσότερο από ότι έπρεπε. Κοίταξε πίσω της, όσο απλώνονταν ο αραιοσπαρμένος δρόμος να ακούσει πατημασιές, οποιοδήποτε σημάδι ενός τυχαίου συνταξιδιώτη, αλλά τίποτα. Στο γκριζωπό τοπίο κυριαρχούσαν τα κλάματα και,   πο...

Αγαπητή Κυρία, μια φίλη που δούλεψε για εσάς μου έδωσε τη διεύθυνση σας. Θα ήθελα να δουλέψω για εσάς. Είμαι 22 χρονών. Πιστεύω πως είμαι όμορφη. Είμαι 1.67, με κοντά μαλλιά. Αλλά μακραίνουν γρήγορα. Σας στέλνω και μια φωτογραφία μου. Εις το επανιδείν, Νανά Η Νανά θυμάται τη ζωή της “Ο Πελάτης έχει πάντα δίκιο, στο τί επιθυμεί.” Ήταν η πρώτη παράγραφος της σύμβασης που μόλις είχα υπογράψει. Η πρώτη μεγάλη αρχή που μου υπαγόρευσε το καινούριο μου αφεντικό. Στην αρχή προσπαθούσα να είμαι τυπική. Με τους πελάτες, με τη δουλειά γενικά, με τις άλλες. Ακολουθούσα πιστά τους κανόνες, γιατί δε μπορούσα -και δεν ήξερα- να κάνω τίποτε άλλο.