Κουβαλώντας την Εμπειρία

Κεφάλαιο 1 Στο στάδιο είχε τρομερή βαβούρα. Το πολύ καρτέρι άρχιζε να κουράζει τον κόσμο, χίλια-χίλιαπεντακόσα καθίσματα σφηνωμένα στο τσιμέντο όλα γεμάτα που βουίζαν όλα μαζί. Οι κλασσικοί σαραντάρηδες με τις πουκαμισιές, τα εργατόπαιδα με τις τιράντες και το κυριακάτικο σκαρπίνι, γυναίκες συνοδευόμενες οι πιο πολλές, κάποιες άλλες λίγες πιο πωρωμένες κι απ'τους οδηγούς, τρελαμένες με τις ταχύτητες, τη σκόνη και τις εκρήξεις της εξάτμισης. Λίγοι γέροι πάνω πάνω, που λόγω ηλικίας δεν έβλεπαν και πολλά αλλά γουστάραν την παρέα. Είχε και πλανόδιους που πουλάγαν μπύρες, κόλες και βρώμικα αλλά δε μοιάζαν με τους δικούς μας πίσω στην πατρίδα, ήταν πολύ λιγότεροι και πολύ πιο ντροπαλοί και μαζεμένοι, λες και θέλαν παρακάλια για να αγοράσεις απ'αυτούς. Η συννεφιά είχε καθαρίσει λίγο και γλιτώναμε τη βροχή, το μόνο σύννεφο ήταν απ'τα τσιγάρα και τα λίγα πούρα των φραγκάτων, αν και ο δρόμος στην πίστα ήταν ακόμα βρεμμένος και λάμπιζαν πάνω του κάτι ορφανές αχτίδες που 'χα...

Σε πρόλαβα, ω Τύχη και σου έφραξα όλα τα πιθανά περάσματα και ούτε σ'εσένα, ούτε σε καμιά άλλη περίσταση δε θα παραδοθούμε ανυπεράσπιστοι αλλά όταν η ανάγκη το θελήσει τότε θα φτύσουμε γενναία τη ζωή και εκείνους που σ'αυτήν την βλακεία προσκολλούνται κενολογώντας και θα φύγουμε από τη ζωή! τραγουδώντας ένα όμορφο τραγούδι ότι τόσο ωραία ζήσαμε! Επικούρου προσφώνησις Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα σε κηδεία. 20 χρονών κοπέλα, η Έβελυν. Μην πάει το μυαλό σας σε τροχαία, φρικιαστικά ατυχήματα και λοιπά εφιαλτικά παραστρατήματα της τύχης. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω ιδέα πώς πέθανε η Έβελυν, ούτε και ρώτησα. Η όποια τραγικότητα του θανάτου της δεν μπορεί να συναγωνιστεί την τραγικότητα της ζωής της. Δεν ήταν μια απρόσμενη κορύφωση μιας ζωής, δεν ήταν σαν να κόπηκε ξαφνικά το ρεύμα στο διαμέρισμα ενώ όλα τα φώτα, η μουσική και ο φούρνος ήταν ανοιχτά και όλη η αίσθηση του συγκεκριμένου χρόνου να χάθηκε σαν ατμός που βγαίν...

“Κάηκαν ζωντανοί!” είπε η Στέλλα γελώντας με την καρδιά της και σε κοιτούσε στα μάτια λες και περίμενε να κάνεις και εσύ το ίδιο. Μέσα σε μια έκτη τάξη δημοτικού σχολείου, έντεκα με δώδεκα το πρωί, έντεκα στα δώδεκα χρονών η Στέλλα. Ο δάσκαλος μιλούσε για τον πόλεμο στη Συρία, τους τόμους βιαιότητας και φρίκης που ζουν και διηγούνται οι πρόσφυγες από εκεί, τα νεκρά και απανθρακωμένα πτώματα παιδιών από τις βόμβες, τις βόμβες που είναι το μόνο σίγουρο και σταθερό στη ζωή τους. Τη στιγμή που τα παιδιά στη Συρία και σε κάθε εμπόλεμη γωνιά του κόσμου δεν ξέρουν αν όταν ξαναπάνε σχολείο θα χαιρετήσουν το πρωί όλους τους συμμαθητές τους, στη δίπλα γειτονιά της Ελλάδας ο δάσκαλος, με κάθε καλή πρόθεση στην καρδιά, εξηγούσε αυτό το δράμα στους 24 μαθητές του. Τον ρώτησα γιατί διάλεξε να χάσουμε την ώρα των μαθηματικών για αυτή τη συζήτηση. Μου είπε πως το έκανε γιατί είναι παιδαγωγικά σωστό να καταλάβουν τα παιδιά πόσο προνομιούχα είναι και να εκτιμήσουν τη ζωή που τους παρέχουν οι γονείς τ...