Κουβαλώντας την Εμπειρία

Για το θέμα που θέλω να συζητήσουμε έχουν γραφτεί πολλές γραμμές, αρκετές πολύ καλύτερες και ενδιαφέρουσες από αυτές που γράφω εδώ. Δε θέλω να βρούμε μαζί μια βαθιά απάντηση σε ένα ερώτημα, γιατί δεν υπάρχει το δεύτερο σε αυτήν την κουβέντα. Αν θέλεις, να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις χωρίς να θέλουμε να καταλήξουμε κάπου. Ίσως έτσι, απαλλαγμένοι και οι δυο από το άγχος της αναζήτησης μιας απάντησης, να μπορέσουμε να αποφύγουμε τις υπερβολικές κοινοτυπίες και τα κλισέ παντός χρήσης. Δε ψάχνουμε τις βαθυστόχαστες και υπερδραματικές προτάσεις και ιστορίες, τις αοριστίες για μια σωστή, ευάερη και ευήλια στάση στη ζωή. Θέλω να σε προσκαλέσω να μιλήσουμε για κάτι που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε, σκεφτόμαστε και ζούμε, παρατηρούμε και δίνουμε την ανάλογη σημασία, όπως κρίνουμε εμείς. Για την έννοια του Σκηνικού ---------------------------------- Θυμάμαι μια ιστορία που αφηγήθηκε κάποτε ένας φίλος, για το τραπέζι του πατρικού του σπιτιού, το οποίο ακόμα, μετά από δεκατίες, από την κάτω ...

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Πρόληψης της Αυτοκτονικότητας. Καταρχάς, η αυτοκτονία είναι μια κάποια λύση. Όσο και να μην αρέσει, όσο και να τη βαφτίζεις ηττοπάθεια_δειλία_αποφυγή, είναι λύση. Σκέψου λίγο, έστω και ξεκίνα από αυτό που ονομάζεις «ένστικτο επιβίωσης», αυτό που κοκκαλώνει τα πόδια και τα κάνει ατσάλινες σιδεριές δυο εκατοστά πριν το κενό του 7 ου ορόφου, αυτό που βίασε την ανάσα του Καρυωτάκη όσο προσπαθούσε να πνιγεί στη θάλασσα του Ιονίου Πελάγους, αυτό που έκανε ψυχρή και ιδρωμένη τη σκανδάλη τόσων και τόσων ψυχών στα χρόνια μας. Από τα πιο δυνατά, καθαρά και πεισμωμένα αντανακλαστικά του ανθρώπου. Κι όμως, τόσοι άνθρωποι αυτοκτονούν, ακόμα και αν τους κλείσουν στο πιο μικρό κελί, χωρίς κανένα αντικείμενο παρά το σώμα τους. Πάλι βρίσκουν τον τρόπο, όσοι τον ψάχνουν. Χάλασε το ένστικτο σε κάποιους ανθρώπους; Δε μπορώ να ξέρω. Μπορώ να μαντέψω όμως πως η θέληση τους ήταν πολύ πιο δυνατή από οποιοδήποτε ένστικτο. ---------------------- Μη βιάζεσαι...

Ιδρωμένες στιγμές Πόσο όμορφες μοιάζουν οι αναμνήσεις σου μετά από καιρό, σπασμένες κι ιδρωμένες απ'τον χρόνο που μόνο ένα κλάσμα τους μπορείς ακόμα να δεις να παίζει μπροστά στο παράθυρο σου που χαζεύεις γνωρίζοντας πως πλέον δεν έχεις καμιά απολύτως σχέση με αυτές μα αυτές εσένα, σε λατρεύουν και ξέρεις, ξέρεις πως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ίσως να ήταν πιο αμήχανες, πιο προβληματισμένες, πιο αμφίθυμες μέσα στις νύχτες λίγο πριν γλυκοχαράξει και καταλάβεις πως αυτή σου η νύχτα ήταν η πιο ωραία η πιο συγκινητική, στη ζωή σου, ως τώρα. Που μέσα στις δεκαετίες της ζωής σου, σου θυμίζουν πως αξίζει που την έζησες, γιατί έζησες αυτές. Μια μικρή όαση νερού μέσα στην καθημερινότητα σου και της χαμογελάς, έχοντας παρασυρθεί στα λίγα δευτερόλεπτα που έτυχε να στην θυμίσει η μέρα. Χάλασες και έβγαλες τη γλώσσα στις νυχτερινές σου ντροπές. Έστω και για λίγο. Δε πειράζει. Λίγη είναι η ζωή, λίγο κρατάνε οι στιγμές. Και σιγά σιγά, όσο σου το ...